unu piedfrapo ĝis via domaĉo (Krisĉjo venas el dekstre.) Kion vi volas?
KRISĈJO. Ne tiel koleru, Marto; ĉar mi sciigas al vi gajan novaĵon. Esko proksimiĝas kun sia juna edzino; bela junulino! Ŝiaj vangoj egalas matenruĝon kaj la okuloj brilas kiel du sunoj. Baldaŭ ili vidiĝos. En korto de Peltola Esko trinkigis sian ĉevalon.
MARTO. Vi mensogas!
KRISĈJO. Veron mi diras. (Tonoj de klarneto aŭdiĝas.) Jen ili estas! (Aparte.) Mi ankaŭ aŭdas radbruon. Kion tio signifas? Ĉu Miĉjo ŝercis kun mi? Mi do veron mensogis. (Tobio kaj Zebedeo elvenas el la ĉambro, la unua sufiĉe ebria.)
TOBIO. Mi aŭdis tonojn de klarneto, ili proksimiĝas.
KRISĈJO. Tuj ili alvenas!
TOBIO. Kiel edziĝfeste! Kiun marŝon ludas la tajloro?
ZEBEDEO. Marŝon de Bjorneborganoj!
TOBIO. Marŝon de Bjorneborganoj! Kaj la arbaro eĥas kvazaŭ dum lupĉaso.—Sed kial ili kantkriadas?
KRISĈJO. Ĝuste kiel dum lupĉasado.
TOBIO. Tiu kantkriado?
KRISĈJO. Ĝi estas krio de ĝojo kaj gajeco.
TOBIO. Jes, forĝisto! »Ĝojiĝu kaj gajiĝu, Kristnasko estas nun!» Ni refariĝu amikoj, forĝisto! Nun mi pardonos al ĉiuj, eĉ al la diablo mem, kiu nin tentas kaj logas laŭ la fluo malsupren.—Jen mia mano, forĝisto!
KRISĈJO. Jen la mia! (Premas manojn unu de l’ alia.)
TOBIO. Ĉiam ni estu amikoj!
KRISĈJO. Tiel longe kiel ni povos.
