TOBIO. Jes, forĝisto!
ZEBEDEO (aparte). Amikeco kaj akvo valoras egale nuntempe.
TOBIO. Edziĝofesto de Esko!
MARTO. Bruto, vi ja ebriiĝis, spite mia severa malpermeso?
TOBIO. Bruto! Marto kara, ne kondutu vin tiel, ke mi pro kolero devas vin hontigi per eterna forkuro!
MARTO. Ekmarŝu, se plaĉas al vi!
TOBIO. Pro kio ekmarŝi? Mi ja estas mastro de mia domo. Vi min ne timigas, ĉar nun ni estas multnombraj, kaj bone venkos vin.—Bruto! Ne kolerigu mian koron!
MARTO. Fermu la buŝon tuj!
ZEBEDEO. Trankviliĝu, edzo kaj edzino! For la malpaco, nun kristane ni akceptu la gefianĉojn!
TOBIO. Kristane, kun brulantaj lampoj en la manoj. La fianĉo alvenas!—Sed kia ciganaro de tie vidiĝas? (Ivaro, Zakario, Niko, Esko kaj Andreo, ĉiuj sidantaj sur la ĉaro, proksimiĝas kantkriante kaj dum sonegoj de klarneto. Ili haltas en la malantaŭo. Zakario kaj Andreo levas siajn ĉapelojn.)
MARTO (aparte). Dio helpu nin! Mi konjektas malbonon.
TOBIO. Mi demandas: kion signifas tiu cigana ŝarĝo?
IVARO. Ĝi ja estas monŝarĝaĵo. Ĉiuj malsupreniru. Mi volas manĝi. (Ili malsupreniras el la ĉaro. Ivaro forigas la ĉevalon de la sceno.)
TOBIO. Klarigu al mi tiun aperaĵon, se eble!
ZAKARIO (montrante Nikon). Rigardu tiun estaĵon. Ĉu vi nenion observas?
