on—kio estus bonŝanco—certe vi povus lin ekkapti, vi ambaŭ.
ESKO. Tuj mi ŝnurligus lin kaj facile vindus kvazaŭ infanon. Aŭ ĉu vi kredas min timi unu viron? Miĉjo, palpu tiun brakon, palpu tiun femuron, palpu tiun genuon!
MIĈJO (palpas laŭ admono de Esko). Ja—ah!
ESKO. Ja—ah, Miĉjo! Sur tiu genuo, tute nuda, mi martelfrapas la ledon. Ĉu vi kredas?
MIĈJO. Mi kredas, ke vi estas fortulo.
TOBIO. Fortega, fortega kanajlo li estas, mi tion scias.
ESKO. Rigardu tiujn vangojn; sciu, Miĉjo, tiu gorĝo ankoraŭ ne sentis guton da brando, neniam mi aperis en drinkejo, nek noktovagadis por frapi la pordojn de subtegmentaj dormejoj, kiel multaj aliaj faris; sed tiuj ja apartenas al la brutaro, kiuj fine estos lokataj maldekstre, ili apartenas al la kapraro.
TOBIO. Mi garantias, ke vi estas prava, Esko.
MIĈJO. Se mi ne eraras, Esko, vi antaŭ nelonge ankoraŭ kredis, ke la infanojn oni trovas sub planko de vaporbanejo.
ESKO. Ĝuste tion mi kredis.
MIĈJO. Kaj eĉ ankoraŭ vi ne bone scias kiamaniere la homo envenas mondon.
ESKO. En ĉi tiun pekan mondon. Ĝuste tiel.—Kion vi aŭdis pri miaj laborvizitoj en la paroĥo?
MIĈJO. Nur bonon.
ESKO. Mi ne ŝtelas, ne.
TOBIO. Kompreneble, tute ne.
