ESKO. Mi ne ŝtelas. Ho ne.
ZEBEDEO. Ŝst!
TOBIO. Silentu! La kantoro skribas.
ESKO. Tion mi ne faras.
ZEBEDEO. Tobio!
TOBIO. Ĉu vi bezonas la parafon?
ZEBEDEO. Tien ĉi vi ĝin desegnu. (Tobio desegnas en la atesto sian parafon.)
MIĈJO (aparte). Kiel finiĝos la edziĝvojaĝo, mi ne scias, sed mi estas certa, ke la tuta afero koncerne la junulinon kaj ŝian mastron estis nura ŝerco, kvankam laŭ opinio de Esko severa vereco.—Nu, fariĝu kiel ajn, mi akompanos kaj administros la vojaĝmonon de la fianĉo.
ZEBEDEO. Tre bone.
TOBIO. Ĝi estas simpla kaprinhufo, sed gardu sin iu alia por desegni ĝin tien.
ZEBEDEO. Perdo de honoro.
TOBIO. Perdo de honoro kaj vizito ĉe malliberejo! Severa leĝo! Sed kiu petis false uzi parafon de iu alia? Estas nur parafo, ekzemple jena kaprinhufo, sed ĝia signifo estas grava.
ZEBEDEO. Miĉjo Vilkastus!
TOBIO. Miĉjo, desegnu vian parafon. Vi atestu, ke mi donas edziĝpermeson al mia filo.
MIĈJO. Mi atestas kaj je bezono ĵuras pri tio. (Desegnas sian parafon.)
ESKO (aparte). Ankaŭ mia parafo estos tie desegnota.
ZEBEDEO. La rajtigo do estas preta. (Al Tobio.)
