- Jes, kaj mi puŝis la riglilojn.
Lupeno stariĝis :
- Nu, Rajmonda, ne tremetu tiel... Ha ! sed vi estas tute pala !
Li mallaŭte diris al ŝi kelkajn vortojn, tiel kiel al servisto, levis la kurtenon kaj elirigis ilin ambaŭ.
Malsupren, la bruo preciziĝis. Estis obtuzaj batoj kiuj ripetiĝadis je egalaj intervaloj. Botreleo pensis : "Ganimard malpacienciĝis kaj li frakasas la pordojn".
Tre kvieta, kaj kvazaŭ vere, li ne aŭdis, Lupeno reparolis :
- Ekzemple, severe damaĝita, la Nadlo, kiam mi sukcesis ĝin malkovri ! Oni bone vidis ke neniu posedis la sekreton dum unu jarcento, ekde Ludoviko la XVIa kaj la Revolucio. La tunelo minacis ruiniĝi. La ŝtuparoj dispecetiĝis. La akvo fluis interne. Nepre bezonis al mi subapogi, plifirmigi, rekonstrui.
Botreleo ne povis reteni sin diri :
- Ĉe via alveno, ĉu ĝi estis malplenan ?
- Preskaŭ. La reĝoj ne devis utiligi la Nadlon, tiel kiel mi faris, kiel deponejon...
- Kiel rifuĝejon, eble ?
- Jes, sendube, dum la daŭro de invadoj,
