Ili suprensaltis ĝis la supraĵo kaj la vitra kloŝo emerĝis... Ili troviĝis je du kilometroj de la marbordoj, konsekvence ekster vido kaj tiam Botreleo povis pli ĝuste taksi la kapturnan rapidecon kun kiu ili antaŭeniris.
Unue Fekampo pasis antaŭ ili, poste ĉiuj normandaj strandoj, Sankta-Petro, la Slabetoj, Veŭleto, Sankta-Valerio, Veleso, Kibervilo.
Lupeno ĉiam ŝercadis, kaj Izidoro ne laciĝis rigardi lin kaj aŭdi lin, mirigita pro la vervo de tiu viro, lia gajeco, lia bubeco, lia ironia facilanimeco, lia vivĝojo.
Li ankaŭ observis Rajmondan. La junulino restadis silenta, premita kontraŭ tiu kiun ŝi amis. Ŝi estis kaptinta liajn manojn inter la siaj kaj ofte suprenrigardis lin kaj plurfoje Botreleo rimarkis ke ŝiaj manoj iom kuntiriĝis kaj ke la malĝojo de ŝiaj okuloj intensiĝis. Kaj ĉiufoje, tio estis kiel muta kaj dolora respondo al la spritaĵoj de Lupeno. Ŝajnis ke tiu parola lerteco, tiu sarkasma konceptado de vivo kaŭzis al ŝi suferon.
- Silentu, ŝi murmuris... estas defii la
