Li regis sin kaj, per obstina memfido :
- Ŝi forgesos ! li asertis. Ŝi forgesos ĉar mi faris al ŝi ĉiujn foroferojn. Mi foroferis la neatenceblan rifuĝejon de la kava Nadlo, mi foroferis miajn trezorojn, mian potencon, mian orgojlon... mi foroferos ĉion... Mi ne plu volas esti nenio... nur iu viro kiu amas... iu honesta viro ĉar ŝi povas nur ami iun honestan viron... Finfine, kion tio faras al mi esti honesta ? Tio ne estas pli malhonora ol alian aferon...
La spritaĵo eskapis al li se tiel diri sen lia scio. Lia voĉo restis basa kaj sen ironio. Kaj li flustris kun deteniĝema perforto:
- Ha ! vi komprenas, Botreleo, el ĉiuj senbridaj ĝojoj kiujn mi gustumis en mia vivo de aventuroj, ne estas unu kiu valoras la gajon kiun donas al mi ŝian rigardon kiam ŝi estas kontenta pro mi... Mi tiam sentas min tre malforta... kaj mi emas plori...
Ĉu li ploris ? Botreleo intuiciis ke larmoj malsekigis liajn okulojn. Larmoj en la okuloj de Lupeno ! Larmoj de amo !
Ili proksimiĝis de malnova pordo kiu servis kiel enirejon al la farmo.
Lupeno haltis dum sekundo kaj balbutis :
