brunaj okuloj estis nur eltrovo de mia flanko — kaj de via.
Li ruĝiĝis kaj transigis sin kun indogo for en la angulon de l’ vagoneto.
— Ho, fraŭlino, — Harding interrompis sin, embarasita ke li ne konas ŝian nomon.
La vizaĝo de la knabino ekklariĝis iom. Ŝi batalis kontraŭ rideto. La rideto venkis, kaj tiam Harding translokigis sin kaj sidiĝis apud ŝi.
— Mi petas senkulpigon, — diris li humile. — Se vi ne volas aŭdi mian klarigon, mi foriros. Videble vi supozis en mi vian amikon, sinjoron Harding. Nu, mi ne estas Harding. Aŭ almenaŭ ne via Harding.
— Pri tio mi estas plena certa, — respondis la knabino.
— Mi volas diri, ke mi ne estas tiu Harding, kiel vi kredis. Mi ne estas mi mem, vi sciu; mi estas mia frato.
— Kiu vi estas do, ĉar vi ne estas via frato? — demandis ŝi.
— Mi estas Will Harding, — klarigis li, — kaj tiu persono, kiun vi renkontis antaŭe, estas mia dunaskita frato Ted Harding. Li estas mia similaĵo, kaj oni ne povas diferencigi nin unu de la alia. Tiaj eraroj kiel tiu ĉi okazis jam pli frue. Ni estas ambaŭ tiel kutimigitaj pri tio, ke ni neniam korektas ilin. Ni, tiel diri, enviviĝis la rolon.
— Vi devis ne subtrompi min, — diris la knabino. — Tuj, kiam vi komencis paroli, mi ekrimarkis, ke neniam antaŭe mi renkontis vin.
Ŝiaj okuloj brilis pro ruzoŝerco.
— Se mi ne diris ĝin sufiĉe, mi petas ankoraŭ unufoje pri pardono.
— Ĝin mi konsentas al vi, — diris la knabino. — Sed vi ne meritas ĝin.
— Mi konfesas, — diris Harding. — Tio ĉi sendube estos leciono por mi. Vi sciu, mi neniam malsukcesis antaŭe. Ted kaj mi konfidas unu al la alia ĉion, ĉu grandan aŭ malgrandan — tiel se ni svatas knabinon, kiel se ni pruntas unu frankon de amiko.
— Volu transdoni al mi mian sunombleron, — diris la knabino subite. — Jen mi elpaŝos.
— Jam! — ekkriis Harding disrevigite. — Kaj vi ne diris al mi ankoraŭ vian nomon.
Ŝi ruĝiĝis ĝis sub la haro.
— Vi povos ja demandi de — Ted, — diris ŝi, rerigardante en la pordo.
Kiam Harding revenis al la loko, kie ŝi estis sidinta, li trovis ŝian naztukon sur la planko. En unu angulo estis brodita la monogramo „E. L. D.“
— Ted, — diris li post du-tri tagoj, — ĉu vi konas knabinon, kies komeneliteroj estas „E. L. D.“?
— Elsie Davis? — demandis Ted.
— Ne do! — diris Will; — ŝi havas ruĝan haron.
— Ethel Dubois, — proponis Ted.
— Nigran haron ŝi havas kaj nigrajn okulojn, — diris Will. — Tiu, pri kiu mi parolas, estas blonda. Ne tro blonda, ne pala, sed ŝi havas blondan helan haron kaj bluajn okulojn.
— Vi estas sendube en granda danĝero, — diris Ted kompate.
— Vin ne enmiksu, — respondis Will, kaj tiel ili disiris.
…La mondo ne estas vasta, kaj sekve ne estas tre strange, ke Harding renkontis ankoraŭ unufoje la blondan knabinon. Tio okazis en balo sur bieno ie en
