III.
Fama en la tuta mondo estis la kastelo de Merkine; same fama estis ankaŭ la nobela gento de Kirklis, kiu de plej antikva tempo, kiun nur praavoj rememoras, sidis en la alta Merkine-fortikaĵo. Virojn de tiu gento honoris ne nur la homoj, kiuj loĝante en proksimo vidis la bonfarojn de bravuloj, vidis, kiel multaj el ili kuŝigis siajn kapojn defendante la tombojn de la patroj kaj la sanktan fajron de plej altaj dioj.
Multaj el ili fariĝis tiel famaj, ke pri ilia nomo sonis kordmuzikiloj de bardoj tiel vaste, kiel vaste estis parolata nia litova lingvo.
Honoris ilin ankaŭ la potencaj princoj de malnovaj Trakai kaj de granda Vilnius kaj de malnova tempo, de kiam staris Merkine, konfidis ili al plej maljuna el ili administri la kastelon kaj defendi la patrujon kontraŭ ruso, polo kaj kontraŭ malbona krucmilitisto.
Kaj neniam pentis la gloraj regantoj de Litovujo pro tiu konfido al viroj de gento de Kirklis, ĉar neniam eĉ unu el ili trompis la konfidon.
Tiamaniere longajn jarojn filo sekvis patron en la alta kastelo Merkine…
IV.
Sed el ĉiuj famaj viroj de tiu ĉi gento, el ĉiuj, kiuj sidis en la alta kastelo Merkine, la plej fama estis la maljuna nobelo Mykis.
Li fariĝis fama ne tiom pro faroj propraj, kiom pro faroj de siaj infanoj.
Li havis kvar filojn, kvazaŭ larĝbranĉajn kverkojn, unu pli forta ol alia, pli kuraĝa, ol alia…
Kaj kreskis en la kastelo ĉe la patro la filoj, kvazaŭ agloj-grizuletoj en la nesto, kaj vidante
