Kaj ekparolis Kriokys, la plej juna filo de Mykis, kaj ekparolis Mejluje, la kuraĝa litova knabino:
— Viroj, vi timu almenaŭ Perkunon, se vi ne hontas homojn! Kial vi silentas, kial vi ne batas tiujn ĉi malbenitajn hundojn, kiuj bojadas al vi? Ĉu nia vivo estas por vi pli kara ol la patruja libereco?…
— Fratetoj, junaj kavaliretoj, se vi ne batos la malamikon, se vi elliveros al ili la kastelon, vi tamen ne savos min knabinon. Nur miserigos vi la patrujon, nur sklavigos vi viajn junajn fratinojn, nur perdos vi vian liberecon.
Kaj ili petis, petegis, ke ilin ne kompatu, ke defendu la patrolandon.
Kaj la malsaĝaj malamikoj ne komprenante, kion parolis la junuloj, pensis, ke ili petegas elliveri al malamiko la kastelon por savi ilian vivon…
Kaj ĝojante pro tio ili ankoraŭ pli multe mokridis.
Silentis viroj kaj iliaj vizaĝoj estis pli mallumaj ol aŭtuna nokto, kiam la fulmotondro ekokupas la tutan ĉiellarĝon. Kiel Perkuno en malproksimo kolere fulmotondras, tiel kolere ili malbenadis la malbonan krucmilitiston… Malbenadis kaj multon al li promesis…
Silentis la maljuna Mykis, nur mallevinte sian grizan kapon siajn lipharojn li mordis.
— Ha, viroj, se vi timas la malamikon, mi lin ne timas! — ekkriis Kriokys. Kaj ekskuiĝis la junulo kaj streĉiĝis: defalis de li la ligiloj kiel defalas de arbo la folioj aŭtune. Kaptis li el manoj de plej proksima krucmilitisto lancon, sed ĉi tiu ne ellasis la armilon, nur profunden enigis ĝin en bruston de junulo.
