Ekkriis viroj, kvazaŭ unu, sed la maljuna Mykis donis signon per la mano kaj denove ĉiuj eksilentis. Kolera fajreto montriĝis en liaj okuloj — kvazaŭ lupaj okuloj dum aŭtuna nokto — tiel lumis liaj okuloj.
— Tiel vi ĉiuj kiel hundoj pereos, se vi ne malfermos la pordegon! — kriis la krucmilitistoj.
— Viroj! — parolis la knabino: — ĉu pro tio, ke mi estas malforta kaj ne povas disŝiri miajn ligilojn, mi ne povos morti kiel mia frato mortis, ĉu vi pensas, ke mi ne amas patrujon? Plej karaj viroj, ĉu pro mia sola vivo vi perfidos la patrajn tombejojn, la sanktan fajron de dioj, brulantan en familiaj hejmoj!
Kaj tiamaniere plorante parolis la knabino, dume Mykis ĉiam ankoraŭ staris senvorta.
— Mia kara edzo, vi estis kiel falko kuraĝa, vi ne estus lasinta hontigi min, nek vin, nek nian patran landon. Vi mem verŝus mian sangon kaj poste pro sia knabino venĝus. Sed pereis mia kara edzo transe de Nemunas-rivero, nur ne pereis mi malfeliĉulino!…
Eksaltis la juna Zubrys, prenis en lertan manon sian fortan pafarkon kaj pafis tien, kie la knabino kortuŝe ploris.
Li celadis ne al malamiko, nur en koron de sia amatino. Kaj falis knabineto kvazaŭ subhakita verda tilio, eĉ vorton plu ne dirinte.
Haltiĝis la konsternitaj malamikoj… Ekkriis litovoj…
Neniu tion atendis.
Kaj eksiblis, ekfajfis la sagoj, brue falis sur kapojn de krucmilitistoj la pezaj ŝtonoj kaj grandaj traboj. Kvazaŭ riveroj fluis la bolanta peĉo.
Kaj grandan amason de krucmilitistoj sternis sur la teron niaj bravaj junuloj. Grandan festenon
