Rapide, preskaŭ febre, li legis ĝis la fino kaj tuj kuris al sia skribtablo, levis la ĉarnirkovrilon, elprenis la ŝlosileton kaj malfermis la plej malsupran tirkeston. Ekgenuante, li renversis per rapida movo la tutan paperaron.
For! — li ekkriis. — Eĉ la letero de Lord Hastings!
Malrapide, kvazaŭ reve li leviĝis, frotis al si la frunton kaj murmuretis:
For! — Li rigardegis per vitra rigardo la malordigitan amason da paperoj, senvorte. Lia plumbokolora vizaĝo montris konsterniĝon kaj profundan malĝojon. Fine li diris kvazaŭ al si mem: — La friponoj! Mi sciis, ke mi havas aferon kun ruzegaj friponoj. — Poste sin turnante al la malantaŭ li staranta, tremanta viro, li demandis iom pli akre, ol li konsciis: — Tio estas malagrablega afero. Diru al mi, kiel tio okazis.
La kompatinda viro tremis de l’ kapo ĝis la piedoj, kaj liaj kruroj preskaŭ ne povis lin subteni:
— Ho, mia honorinda princo, kiajn do malfeliĉaĵojn mi kaŭzis al vi? Ĉu tiu ĉi letero estas falsaĵo? Ho ve!
— Jes, kredemulo, ĝi estas abomena falsaĵo; sed, rapide ordigu al vi la disskuitan cerbon kaj diru al mi, kio okazis.
— Lastan ĵaŭdon, via princa moŝto, vespere, kiam ekmallumiĝis, antaŭ ol mi ekbruligis la lampojn, venis sinjoro, kiu demandis min, ĉu mi estas la ĉefservisto Roŝan. Mi jesis, kaj li donis al mi tiun abomenan leteron, dirante, ke li vojaĝis ĉevale je grandega rapideco la tutan tagon; ke la afero estas treege urĝa kaj grava. Sen tiuj paperoj, kiujn via princa moŝto malfeliĉe postlasis, vi tute ne povos plenumi la celon de via vojaĝo. Mi legis kaj relegis la leteron, per kiu, mi pensis, via princa moŝto tre honoras min, vian senvaloran serviston. Ŝajnis al mi, ke via princa moŝto donis al tiu abomena kanajlo, kiun malbenu . . .
— Ŝparu viajn malbenojn.
— Bonvolu pardoni, sinjoro, al via humila, senesperigita servisto. Nu, ŝajnis al mi, ke li ricevis de via princa
