ĉiuj malfacilaĵoj, por montri al la mondo lian senkulpecon?
Doroteo jam decidis antaŭ ses monatoj, ke ŝi kaŝe kaj persiste laboros por senmaskigi la veran krimulon; sed ĝis nun ŝiaj penadoj havis nur jenajn dubajn rezultatojn: ŝi eltrovis, ke ambaŭ direktoroj de la Pentuki’a kompanio, sinjoroj Kettle kaj Tritton, elprenis el siaj privataj kontoj ĉe la banka firmo Coutts kaj Kio grandajn sumojn en la tago antaŭ la fina juĝado de la proceso. Sinjoro Broadbent, kiu antaŭe okupis tre modestan ĉambraron en meza kvartalo apud la strato Fleet, lastatempe transloĝiĝis en pli luksan loĝejon en Westminster kaj, en la monato Aŭgusto li pasigis kelkajn semajnojn en Parizo kune kun du sinjoroj, kiuj, laŭfame, estis grandaj malŝparemuloj. Dum la lastaj ses monatoj ŝi renkontis lin dufoje en la gepatra domo. Kvankam lia amindumado kaŭzis al ŝi fortan naŭzon, ŝi devigis sin konduti je li same amike, kiel antaŭe, por povi pli bone atingi sian celon. Ŝia plano estis, kunigi, se eble, nedubeblajn pruverojn de lia kulpeco kaj tiam dramece elmontri lian malbonegecon en plena kunveno en la gepatra salono. Kial, — ŝi demandadis sin, — ni devus indulgi tiun abomenindan krimulon, se tiu indulgo kaŭzus la ĉiaman malhonoron kaj malfeliĉecon de nobla, sentema viro? Kaj nun, rigardante la avidan, emociitan vizaĝon de la knabino antaŭ si, Doroteo penis konvinki sin, ke la amo, kiu ekzistas inter tiuj du noblaj junuloj estas tro sankta afero, por esti flankenmetita pro familia fiereco kaj pro timo sentvundi homojn, kiuj ne ŝanceliĝis kondamni senkulpan viron kaj pereigi lian reputacion. Ŝia respondo al la avida demando de Flora estis trankvila kaj firma:
— Jes, mi ankaŭ laboras kaj laboros, ĝis mi purigos la nomon de via amanto. Atendu momenton. mi petas; mi havas en mia ĉambro ion, kio vin tre interesos.
Doroteo eliris kaj revenis post kelkaj minutoj, tenante en la mano areton da paperoj.
