Ree ekregis peza silento. Poste aŭdiĝis la trankvila voĉo de la knabino:
— Mi kredas, sinjoro Stubbs, ke vi vere estas dankema. Nu, mi estas tre, tre malfeliĉa, kaj mia koro preskaŭ rompita. Ne nur mia koro, sed ankaŭ tiu de viro, kiun mi amas pli, ol mian propran vivon.
Du larmoj briletis en ŝiaj malhelaj, belaj okuloj. La viro kortuŝite interrompis ŝin:
— Vere, fratino Flora? Vi? Vi mirigas min.
— Kaj vi povas helpi al mi.
— Mi, mia bona anĝelo? Mi?
— Jes.
— Kredu min, mi estas tute je via dispono; mi estas via sklavo.
— Mi kredas vin, — simple rediris la knabino. — Nu, antaŭ ol mi montros al vi kelkajn skribaĵojn, kiujn vi sendube rekonos, mi volas diri al vi, ke mi ĉiam estos via amikino.
Sinjoro Stubbs rigardis la parolantinon kun granda miro: — Dankon, — li respondis, maltrankvile demandante sin, kio sekvos. Flora prenis de la piedo de la lito koverton kaj, elpreninte el ĝi kelkajn paperojn, ŝi diris plue:
— Diru al mi malkaŝe, sentime, kiu instigis vin skribi tiujn ĉi leterojn al la hinda princido? Sinjoro Vilfrido Gallimore estis maljuste kulpigita pri tiu afero; ĉu ne?
Sinjoro Stubbs aspektis konsternite, kaj lia mano, kuŝanta sur la littuko ektremis. Ne povante elteni la petegantan rigardon de la knabino el ŝiaj profundaj, puranimaj okuloj, li kliniĝis kaj senvorte rigardis la plankon antaŭ si.
Post momento Flora ektuŝis la manon kuŝantan sur la genuo de l’ viro kaj petegis:
— Diru al mi la veron, kara sinjoro Stubbs.
La videble korpremita viro levis la okulojn, rigardis momenton en la vizaĝon de la knabino kun granda emocio kaj ekparolis:
— Mi ne povas, mi ne volas mensogi al vi, fratino Flora; la sinjoro nomita en tiu ĉi mal . . . en tiu
