letero, sinjoro Gallimore — mi jam forgesis la nomon — estas tute senkulpa.
— Dankon al Dio!
— Mi estis tia malsaĝulo, ke mi lasis tiun mal . . . pardonu, tiun friponan junan advokaton konsentigi min skribi tiujn leterojn. Ho! Kiom da fojoj mi malbenis . . . pardonu, fraŭlino, jes, malbenis tiun tagon!
Aŭdante la vortojn “juna advokato” Flora morte paliĝis; teruraj, kapturnigaj pensoj tumulte trakuris ŝian kapon. Sinjoro Stubbs, ne rigardante ŝin, daŭrigis en penta humoro:
— Je mia granda bedaŭro, mi devas konfesi, fraŭlino, ke mia vivo en la pasinteco ne ĉiam estis neriproĉinda, sed mi volis, ho, mi tiel forte penadis, reformi min, kiam venis tiu tento. Sed la mono faris al mi nenian bonon, krom tio ke mi per ĝi pagis kelkajn premantajn ŝuldojn. Kontraŭe, ĝi fariĝis por mi vera malbeno, kaj nun ĉiom jam estas — kun mangesto — maldensa aero. Sed la sumon, kiun proponis al mi advokato Broadbent . . .
— Ho, mia Dio! — ekĝemis la knabino. — Ne povas esti en Londono du advokatoj Broadbent. Ho ve! Mi nun klare vidas ĝin. Kiel blinda mi estis. Ho, mia propra frato!
Sinjoro Stubbs salte leviĝis terurigite de la efekto de siaj vortoj, timante ke la knabino svenos.
— Ho, mia kara fraŭlino, — li diris, — mi treege bedaŭras, mi ne sciis, ke sinjoro Broadbent estas via frato. Mi ja nur konis vin kiel, “fratino Flora.” Volu pardoni min.
— Mi havas nenion por pardoni. Mi mem estas riproĉinda pro mia blindeco.
— He, Stubbs! Ĉu ni povas interŝanĝi kelkajn vortojn private?
— Ĉu tio estas vi, advokato Broadbent? Kion vi deziras?
— Ni iru en la gastejon “Reĝo Georgo,” for el tiu ĉi amaso. La afero estas grava.
