ĈAPITRO XV
La sekvintan tagon, je la sesa horo vespere, doktoro Graham alvenis kaleŝe antaŭ la pastrejo Sta. Kutberto. Servistino kondukis lin en ĉambron, en kiu troviĝis sinjoro kaj fraŭlino Parkinson, priparolante post la temanĝo paroĥajn aferojn. La vizaĝo de la veninto estis pala kaj montris signojn de granda maltrankvilo. Li ekparolis ekscitite:
— Pardonu, sinjoro pastro kaj fraŭlino Parkinson, ke mi ĝenas vin. Mi estas doktoro Graham. Mi scias, ke vi ambaŭ kun kortuŝa sindonemo interesiĝas pri mia juna nevino. Vi malĝojos ekscii, ke Flora malaperis de la sepa horo hieraŭ vespere!
La gefratoj leviĝis ĉe la eniro de la vizitanto:
— Malaperis? — ambaŭ ekkriis.
— Jes, — doktoro Graham respondis malgaje, — kaj mi devas riproĉi min pro tio, ke mi permesis al ŝi sin okupi per tiu esploro; ĉar mi tute ne dubas, ke ŝia malapero iel rilatas al tiu afero pri Vilfrido Gallimore.
— Pli ol verŝajne; — kunsente diris la juna pastro, — mi tre avertis la knabinon pri eblaj danĝeroj; ĉar mi suspektis, ke ŝi havos aferon kun tre ruza, senskrupula friponaro. Tamen, postaj okazintaĵoj kredigis min, ke Dia antaŭzorgo direktas tiun ĉi aferon. Mi plue avertis ŝin, ke, eble, la solvo de la mistero liveros al ŝi malmulte da kontenteco.
La kuracisto ekrigardis kun miro kaj maltrankvilo unue sinjoron Parkinson, poste ties fratinon kaj ree la sinjoron, sed ne faris demandon pri la signifo de la lasta frazo. Doroteo estis pala sed trankvila:
— Volu sidiĝi, — doktoro Graham, — ŝi diris. Tio estas terura afero, kiu postulas niajn plej energiajn, unuigitajn penojn. Mi jam kore amas tiun dolĉan, altaniman knabinon kaj mi tutkore metas min je via dispono.
