— Ho, Flora, kiel vi fartas?
La alparolitino turnis al ŝi la okulojn kaj apatie respondis:
— Neeldireble pli bone, dankon, dank’ al la bonkoreco de tiu bona virino.
— Ĉu vi konas min, Flora?
— Jes, — respondis la knabino post momento dubeme, — ŝajnas al mi, ke mi konas vin, sed, iel, mi ne povas rememori vian nomon.
— Mi estas Doroteo Parkinson.
Trankvile kaj ankoraŭ indiferente, kvazaŭ pro laceco, Flora diris:
Jes, mi nun ekmemoras; mi vizitis vin kelkfoje, kaj via frato estas pastro Parkinson; ĉu ne?
— Tute prave, karulino! — Doroteo ĝojoplene sin klinis super la knabinon kaj ame kisis ŝin. Tiam, pensante, ke pli bone estos, veki ŝian memoron nur iom post iom, ŝi eliris el la ĉambro. — Ho, bonaj amikoj, — ŝi diris, kun ĝojolarmoj en la okuloj, al la atendantaj pastro kaj geedzoj, — ŝia memoro jam komencis reveni al ŝi; sed kia terura vekiĝo tio estos!
— Estu do singarda, sinjorino, kaj malhelpu ĉian subitan eksciton, — diris la blankharulo. Farinte ĉiujn necesajn klarigojn kaj kontentiginte la naturan scivolemon de tiuj bonkoraj homoj, ŝi reiris al la hotelo por fari aranĝojn por tien transloĝigi Floran. Revenante de la hotelo ŝi ekvidis la veturigiston starantan ĉe stratangulo, malgajvizaĝe rigardantan tien ĉi kaj tien, kvazaŭ li pripensas, en kiu strato li daŭrigu la serĉadon.
— Ho, Johano, — ŝi ekkriis ĝoje, — mi trovis ŝin!
La ronda, bonkora vizaĝo de la mezaĝa viro eklumiĝis. Pro ĝojo kaj emocio ekprenante la manojn de la sinjorino, li diris:
— Dio estu laŭdata! La kara sinjorineto trovita: Kia ĝojo por miaj karaj gemastroj!
— Nu, Johano, vi devas tuj ekvojaĝi hejmen kaj sciigi viajn gemastrojn! Mi postrestos por zorgi pri ŝi.
— Jes, volonte, fraŭlino Parkinson; sed la ĉevaloj
