— Certe; jen.
Grafo von Schwalbach prenis la leteron kaj tuj murmuretis kun tremetanta pro emocio voĉo.
— Kompreneble; kiel mi povis dubi? Ho, Vilfrido, mi amis tiun virinon de mia knabeco kaj mi ankoraŭ amas ŝin.
— Vi, sinjoro grafo; vi do konas ŝin?
— Jes, mia knabo, ni estas gekuzoj, via patrino kaj mi.
— Mia patrino? Ho, nun mi tute komprenas. Kia ĝojo, kia ĝojo! Mi havas patrinon; kaj tiu dolĉa sanktulino, tiu anĝela virino estas mia patrino! Vesperaj ombroj falis, kaj la manĝaĵo sur la tablo ankoraŭ estis netuŝita. Ambaŭ viroj sidis flankon ĉe flanko sur la sofo kaj manon en mano. Silento regis en la ĉambro; nur granda, malnova horloĝo, staranta en angulo, aŭdigis sian trankvilan tik-takon.
— Sinjor’ grafo, — ekparolis Vilfrido . . .
— Ne “sinjor’ grafo,” Vilfrido; nomu min onklo.
— Bone, onklo do, diru al mi, mi petas, kial la patrino faris sekreton el sia patrineco, eĉ post la morto de onklo Silaso?
La grafo ne tuj respondis. Post kelkaj minutoj de peza silento li diris:
— Supozeble pro pli ol unu kaŭzo, mia kara knabo.
— Ĉu vi ne povas sciigi al mi la kaŭzojn, onklo?
— Eble unu kialo estas ĵurpromeso farita al Dio en momento de akra kordoloro kaj sopirego.
La grafo denove eksilentis, sed post momento aldiris:
— Estas pli bone, ke vi sciu, por ke estu inter vi plena konfido. Pli bone, ke mi sciigu vin, ol via patrino mem. Vi ja estas nobla homo, kaj nenio okazinta en longepasintaj tagoj povos malpligrandigi tiun mirindan amon kiu ekzistas inter vi.
Fervore Vilfrido ekkriis:
— Nenio ja iam povus igi min adori mian patrinon malpli, ol mi nun adoras ŝin! Diru al mi ĉiom.
— Volonte, mia kara knabo, post nia kafomanĝo. —
