— Tre volonte, amiko mia. Kiom vi bezonas?
— Tricent dolarojn.
— Pli, se vi volas; kial ne? Mi ja ŝuldas nuntempe al via firmo pli ol duonon de tiu sumo. Morgaŭ matene ni iros al mia banko, kie usona aŭ meksikia mono aŭ kreditletero sur banko en Meksiko-urbo estos je via dispono.
— Multan dankon. Nun ni esploru, kion mia bona hotelmastro scias pri tiu sinjoro Hill. Faru al mi la komplezon enveni.
— Plezure. O’Mulligan estas bonkora irlandano, kiu elbabilos ĉion, kion li scias. Mi bone konas lin. Jen li estas.
— Ho! — ekkriis la irlanda amerikano surprizite, elprenante cigaron el sia buŝo, — mia kara sinjoro, vi maltrafis la lastan vagonaron!
— Des pli bone por vi, mia kara gastiganto, — respondis Leonardo afable, — ĉar mi devos resti unu nokton plu sub via gastama tegmento.
Sinjoro Garrat, doninte la kondukilon al kortisto, diris bonhumore:
— Se mi ne sentus malinklinon fari al vi malservon, O’Mulligan, mi insistus, ke sinjoro Marston pasigu la nokton ĉe ni. Li ĉiam plendas pri senprofitaj tempoj, sinjoro Marston. Sed, rigardu lin, ĉu tiu ĉi ronda, gajmiena, ĉiam multekostajn cigarojn fumanta vizaĝo aspektas kiel vizaĝo de viro minacata de bankroto?
La hotelmastro estis treege kontenta pri la afableco de la fama sciencisto. Kun petola rideto li eltiris el sia brustpoŝo cigarujon, malfermis ĝin, kaj proponis al li:
— Komplezu min, kaj prenu cigaron.
Ridetante, sinjoro Garrat sin turnis al Leonardo, kaj diris:
