— Ne ĉagreniĝu, mia bona sinjoro Rodriguez, — diris Leonardo. — Ĉu Don Victoriano scias, kien veturas nia trio?
— Bedaŭrinde ne. Mi demandis lin.
— Eble ni povos sciiĝi de la staciestro aŭ la biletisto?
— Tre verŝajne de la staciestro, kiun mi bone konas.
Post rapide prenita matenmanĝo ambaŭ iris al la Estación de San Lázaro, la finstacio de Ferrocarril Interoceanico. La staciestro volonte informis ilin, ke sinjoro, sendube fremdulo, aĉetis tri biletojn al Tepetlaxtoc, tre malgrava stacio en direkto al Vera Cruz, kiun li montris sur fervoja landkarto.
— Tepetlaxtoc! — ekkriis sinjoro Rodriguez, — en tian kotkavaĵon! Kion ajn ili povas serĉi tie? Ekzistas en tiu regiono, kiom mi scias, neniaj esplorindaj aztekaĵoj.
— Kiam elveturos la proksima vagonaro al tiu loko, — demandis Leonardo, — mi devas sekvi ilin.
— Vere?
Responde al demando de la hotelmastro, la staciestro sciigis Leonardon, ke li devas atendi ĝis la dua posttagmeze.
— Dankon, — diris ĉi tiu, — tio ebligas min fari kelkajn preparojn.
Subite sinjoro Rodriguez, reirinte al la landkarto, ekkriis:
— Ho, sinjoro Marston, se mi ne forte eraras, nia amiko doktoro Cuadra venas el distrikto ne tre malproksima de tiu dioforlasita loko. Eble li povos multe helpi al vi per la kono de sia naskiĝa regiono. Ni iru senprokraste al lia domo.
Doktoro Cuadra, armea kuracisto, servanta tiutempe en milithospitalo, ĵus revenis hejmen por manĝeto
