taŭga mozo, kiun ni povus trovi por nia honorata vizitanto?
Ĝis nun sinjoro Rodriguez parolis tre malmulte. Antaŭ siaj hotelgastoj li estis senĝena kaj babilema, ĉiam preta kun oportunaj „elprovizaj“ frazoj, sed kiel gasto mem ĉe tre konata societulino, al kiu li prezentiĝis nur antaŭ kelkaj minutoj, li iom perdis siajn vivecon kaj multvortecon.
— Via moŝto estas prava, — li respondis vigle, — kaj mi jam pripensis tion. José treege fieros pri tia honoro. Esti gvidanto por el noble Inglese estos la plej memorinda epizodo de lia vivo. La sola bedaŭrindaĵo estos, — sinjoro Rodriguez aldiris ridante, — ke José fariĝos ankoraŭ pli malmodesta, ol li jam estas. Pasinte kelke da jaroj trans la landlimo en Usono, li sufiĉe scias la anglan lingvon. Cetere, malgraŭ ke li estas mestizo kun nur malmultaj gutoj da hispana sango, li certe estas vigla kaj sufiĉe sprita. José estas sendube honesta kaj fidela mozo, via moŝto, — li diris al Leonardo, — sed homo, al kiu oni devas okaze memorigi sian devenstaton.
La doktoredzino, impona, gracia virino, kaj, malsimile al sia sincera edzo, fiera kaj sindetenema, proponis al Leonardo jenan konsilon:
— Kompreneble, mi ne konas persone tiun modelan mozon José, señor, — ŝi diris kun iomete malestima manieraĵo, — sed laŭ mia opinio oni ne povas esti tro severa, eĉ senindulga al tiuj Indios, precipe se ili fieras pri kelke da gutoj da blankula sango. Estas tute malutile montri al ili kian ajn familiarecon. Pli bone prosperas sen tio.
Leonardo aŭskultis ĝentile kaj dankis afable al sinjorino Cuadra pro ŝia konsilo, sed en la pensoj li decidis agi laŭ siaj propraj principoj.
