— Sed, doktoro Cuadra, — diris la hotelmastro humile, — kiom mi scias, en tiu parto de la plataĵo ekzistas neniaj antikvaj ruinoj; ĉu ne vere?
— Ne multaj, señor, — respondis la kuracisto; — sed apud la hacienda de mia amiko Don Miguel troviĝas monaĥejo de Anselm’anoj kaj, interne de la muroj de ilia vasta posedaĵo, staras tre antikva templo, unu el la plej antikvaj kaj belaj, mi supozas, en Meksikio. La monaĥoj estas ĉiuj — aŭ preskaŭ ĉiuj — Indios kaj iom mistere sekretemaj. Oni do ne scias multe pri ili kaj pri la antikvaĵoj apartenantaj al ili. Krom tio, la ridinde superstiĉaj peones en tiu regiono ĉiam parolas pri grandaj enterigitaj trezoroj — cetere tre amata temo por interparolo inter peonoj — kaj antikvaj kavernoj, plenaj de antaŭhistoriaj kranioj kaj ostoj kaj ŝtonaj iloj; sed la esploradoj de antikvaĵistoj kaj trezoroĉasistoj ĝis nun estis vanaj; eble pro la sekretemo de la Anselm’anoj kaj tial, ke la peonoj estas tre malinklinaj helpi al la esploristoj. Laŭ ilia superstiĉa kredo enterigitaj trezoroj el antikvaj tempoj estas ĉiam gardataj de spiritoj; jen bonaj, jen malbonaj. En ĉiu okazo malfeliĉo nepre kaptos tiujn, kiuj sin enmiksas en ilin. Peonoj certigus al vi, ke tre proksime de kaŝita trezoro oni povas vidi nokte sur la plataĵo misteran lumon flugpendantan super ĝi, precipe kiam la aero estas malseka kaj nebula. Tiun lumon ili nomas relación. Neniu peono kuraĝus alproksimiĝi al tia loko. Tio estas aŭ malbona spirito, kiu volas gvidi la homojn al la trezoro por pereigi ilin, aŭ bona spirito, kiu volas averti ilin. Indios bravos, t. e. la nekulturitaj landidoj, rakontus al vi fantomrakontojn pri spiritoj de la „Reĝo de la Mallumo“, kiu estas en ilia superstiĉoriĉa mondo senduba realaĵo.
Aĉetinte kelkajn necesaĵojn por la vojaĝo, tiajn, kiaj
