Malkomo petege kaj maltrankvile levis la okulojn al la parolanto, senvorte. Leonardo Marston parolis plue:
— Unue mi postulas vian senrezervan konfidon kaj sincerecon; kaj due estas necesa via plena, tutkora kunlaborado. Kun Dia helpo ni kune sukcesos. Mia kara knabo, pripensu! Kian brilan karieron vi iam havis antaŭ vi: plensano, utileco al la homaro, honoro, feliĉo! Sed nun, kiel malfeliĉa vi estas! Tamen, ankoraŭ estas eble, per la korfavoro de Dio kaj per la elstreĉado de ĉiuj viaj fortoj, venki . . .
La juna viro ree mallevis la rigardon kaj malgaje ekskuis la kapon.
— Jes, kara Malkomo, tio estas ebla. Viro! Rigardu supren kaj faru unu penegon — mi helpos vin kaj vi venkos.
— Ho, se vi nur povus . . . povos helpi min.
— Mi povas. Nu, ĉu vi konsentas pri miaj kondiĉoj?
Malkomo respondis post momento mallaŭte kaj heziteme: — Jes, sinjoro Marston.
— Ne, Malkomo, — rediris ĉi tiu energie, — mi bezonas multe pli fervoran respondon. Kuraĝiĝu. Mi konas vian aflikton pli bone, ol vi supozas. Nu?
En la turmentita cerbo de la malfeliĉa junulo okazis batalo, neakra batalo, verdire, sed tiel akra, kiel la cerbo povis subteni. Sur lia vizaĝo vidiĝis, iom post iom pli klare, signoj de interna konflikto, kiuj naskis en la koro de Leonardo esperon, ke li sukcesos savi la kompatindulon el lia terura stato. Ĉe ĉi tiu penso lia amema koro ekpleniĝis de ĝojaj sentoj. Li vere amis kaj profunde kompatis la junulon ĉe sia flanko, kaj lia amo igis lin paroli per pasia, petega voĉo, kiun Malkomo ne povis longe kontraŭstari . . . Ame metante manon sur lian ŝultron, li diris:
