nuna stato, ne meritas vian indulgon. Mi devas sciiĝi el via buŝo mem. Eldiru!
Malkomo ree rigardis dubeme kaj timeme en la vizaĝon de la amiko. Liaj manoj ektremis. Fine li diris mallaŭte:
— Onklino Delfino.
— Mi atendis tion. Kiel longe tio jam daŭras?
Iom lace Malkomo respondis: — Mi ne memoras; jam de longe.
— Penu rememori, kara knabo, penu.
Dum momento la junulo maltrankvile kaj nerve ekmoviĝis. La esprimo, kiun iom post iom alprenis lia pala vizaĝo, estis simila al rigardo de timigita, ĉasita besto, peteganta protekton de okaza, bonkoraspekta homo:
— Mi timus ŝin. Ne lasu al ŝi diveni, ke mi sciigis vin.
— Ne timu, Malkomo. Se nur vi transdonos vin en miajn manojn kaj sekvos miajn konsilojn, vi reakiros kun Dia helpo sufiĉe da volforto por kontraŭstari ĉiujn tentojn kaj malbonajn influojn. —
La trankvila certeco en la voĉo de Leonardo videble kvietigis la junan viron, kaj pliprofundigis lian konfidon. Propravole ĉi tiu diris plue, enpense, kvazaŭ li penas ordigi sian malfortigitan memoron:
— Jam antaŭ multaj jaroj — mi estis tiam nur malgranda knabo . . .
— Antaŭ la morto de mia patro aŭ post ĝi?
— Post ĝi, pli verŝajne. Mi tiam havis iafoje kapodoloron, kaj la sola persono, kiu ame zorgis pri mi, estis onklino Delfino.
— Ĉu ne ankaŭ via patro?
— Jes, — heziteme, — jes, ankaŭ la patro; sed li kaj vi estis ĉiam tiom okupitaj en la kontoro.
— Kaj onklino Ida?
