Don Juan
He! diru iom al mi, bela Ĉarlino, vi ne estas edzinigita, kredeble?
Ĉarlino
Ne, sinjoro, sed mi estas baldaŭ edzinigota kun Peĉjo, la filo de najbarino Simonjo.
Don Juan
Kio! Tia persono, kiel vi, estus edzino de simpla vilaĝano! Ne, ne, tio estus profani tiom da belaĵoj, kaj vi ne estas naskita por resti en vilaĝo. Vi meritas, sendube, pli bonan sorton; kaj la ĉielo, kiu tion bone scias, min kondukis tien ĉi intence por malhelpi tiun edziĝon, kaj fari justecon al viaj ĉarmoj; ĉar fine, bela Ĉarlino, mi vin amas el mia tuta koro; kaj nur de vi dependos, ke mi vin fortiru el tiu mizera loko, kaj metu vin en la staton, kie vi meritas esti. Tiu amo estas tre rapida, sendube; sed kio! ĝi estas efiko, Ĉarlino, de via granda beleco, kaj oni amas vin post unu kvarono da horo egale, kiel oni amus iun alian post ses monatoj.
Ĉarlino
Tute vere, sinjoro, mi ne scias, kiel fari, kiam vi parolas. Tio, kion vi diras al mi, faras min ĝoja, kaj mi havus ĉiujn dezirojn vin kredi; sed oni diris ĉiam al mi, ke neniam kredindaj estas la sinjoroj, kaj ke vi korteganoj estas ensorĉantoj, kiuj pripensas nur trompi la knabinojn.
Don Juan
Mi ne estas el tiuj homoj.
Sganarelo, flanken.
Tute ne.
