— Falu al piedoj de la sinjorino grafino, vi kanajlo!..
Kaj malforte li puŝis min antaŭen.
— Se vi intencas min mortigi, do mortigu, sed mi al neniu falos al la piedoj!—mi respondis, ne deturnante la okulojn de la sinjorino, kiu faris sur min strangan impreson.
— Ĥi!.. Jezu!.. — ekĝemis la skandalita Salomeo, kunmetante la manojn.
— Trankviligu, mia knabeto, ĉar ĉi tie neniu faros al vi malbonon—diris la sinjorino.
— A ha! neniu... — Ĉu mi ne scias, ke vi pafos en mian kapon... Tion promesis ja al mi la orgenisto—mi rediris.
— Ĥi!.. Jezu...—ekvokis duafoje la ŝlosistino.
— Li senhonorigas mian maljunecon!—ekparolis la patro. Tri haŭtojn mi deŝirus de tiu ĉi fripono kaj surŝutus salon, se la sinjorino grafino ne prenus lin en sian protekton.
La kuiristo, staranta en la angulo de l' teraso, kovris la buŝon per mano kaj ridis, ĝis li bluiĝis. Mi ne povis toleri tion kaj mi montris al li la langon.
La servistaro ekmurmuris pro miriĝo, kaj la patro, kaptante min je l’ brako, ekkriis:
— Jen, kion vi ree faras?.. En ĉeesto de
la sinjorino grafino vi montras la langon?..
