muta krio, la okuloj vualiĝas per nebulo kaj la animoj ŝtoniĝas.
Ankoraŭ sescent metroj… pensoj fariĝas ĥaoso de fulmoj, tremoj kaj timoj; eble oni alvenos ĝustatempe!.. Ho, daŭru nokto, ho daŭru… por ke ni nur povu atingi tiun trairejon, por ke ni povu ĝin ŝtopi per la propraj kadavroj…
— Pli rapide, pli rapide! al la maŝinoj! aŭdiĝas ies voĉo.
Jam mankas spiro, mankas fortoj, senmoviĝas okuloj, malvarma pluvo kovras korpojn per glacia mantelo. Disigitaj ŝprucoj vipas vizaĝojn, vento siblas, haroj leviĝas.
Ankoraŭ kvincent… Karabenoj tremas en la manoj… frenezaj rigardoj rebatiĝas de la blankaj ŝtonegoj… jam profunde flagras lumoj… iaj domoj… ĉio komencas rondturniĝi… tremas… ŝanceliĝas.
Ankoraŭ kvarcent… mil sunoj turniĝas super la kapoj… ondoj brulas… ĉirkaŭe fajro… oni falas kvazaŭ en fajrajn abismojn…
Subite el ĉiuj montoj ekŝprucis torentoj da lumo kaj ekpafis tondro.
Tiam Hiroŝe, pala kiel kadavro kaj trankvila kiel dio, donis signalon.
— Japanoj! Ĉiu plenumu sian devon!
