— Pli rapide! Pli rapide — li kriis nur de tempo al tempo tra la tubo al la malfortiĝantaj maŝinoj.
Li vivis ankoraŭ, li batalis ankoraŭ, li ordonis ankoraŭ, li mortigis ankoraŭ mem, sed jam ia kosma ventego portis lin super ĉion, disblovis lin en senfinajn spacojn kaj dronigis en neesto…
Li vivis ankoraŭ kaj io suferigedolĉa trapenetris lian koron, en la okuloj fiksitaj en fumojn kaj fajrojn naskiĝis vidado de aferoj nekompreneblaj, kaj sur la lipoj ekfloris dolĉega rideto de salutoj.
Li komencis jam tremi kvazaŭ ombro malaperanta en senfino, li transformiĝis en sonĝadon pri si mem…
Kaj li estis nur ventego de sento, ĝoje pereanta en kvieto…
Sed li staris senmove inter falantaj grenadoj kaj zorge atentis ĉion, kaj kvankam sango superverŝis lian vizaĝon, li ekrimarkis la lastan limon, donis signalon al la maŝinoj, la brulŝipoj subite suprenleviĝis kaj falis larĝe kiel kadavroj en malfermitan tombon…
— Kingstonojn! — aŭdiĝis la lasta ordono.
Oni ne bezonis jam dronigi. La brul-
