— Mi havas tage nur dekkvin kopekojn por ni sep personoj, sed mi ne cedos!
— Se estus unueco, neniu estus nin venkinta! — oni murmuretas mallaŭte.
— Sed tiuj, kiuj ne havas forton porti sian ventron, ne zorgas pri la popolo…
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
En ia subteretaĝo, meze staris poto, kvin infanoj alpremiĝis, manĝante el ĝi malvarmajn terpomojn, en angulo sur pajla kuŝejo sidis la patrino, apenaŭ vestita en ĉifonoj.
— Mian edzon oni mortigis ankoraŭ en Majo, kaj nun vi vidas Sinjoro… — ŝi diris montrante la mizeron kriantan el ĉiu angulo.
La infanoj levis sur min la okulojn, fariĝis tiel silente, ke oni povis aŭdi gutojn de malsekaĵo, falanta de la plafono.
— Ni mortaĉas de malsato… eble nelonge… sed ĉu tio ĉi malutilos al iu?… truo ja ne fariĝos en la ĉielo — ŝi ekridis terure.
Subite ŝi kaptis unu infanon, kaj elŝeligante lin el ĉifonoj, komencis lin skui kvazaŭ sakon de putrintaj ostoj kaj kriis:
— Ĉu ĉi estas homo sinjoro? Tia homo!
Prenu vin ĥolero!…
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
Kaj poste antaŭ la Eŭropa hotelo mi renkontis konaton.
— Ĉu Vi scias?… jam de semajno oni ne povas trovi ostrojn, — li plendis ĉagrene.
Manku al Vi pano, kiel al tiuj!
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
En la kafejo ĉe apuda tableto iaj du sinjorinoj, du belvestitaj, odorantaj kaj ornamitaj papagetoj kun frizitaj kapoj, kiel ĉambraj hundetoj, plendis unu al la alia.
