„Estu kiel ŝtonoj ĵetataj de Dia mano sur fortikaĵojn” — ordonis Słowacki, kaj Kamimura antaŭ nelonge, apenaŭ hieraŭ, adiaŭis por batalo heroojn de sia popolo:
— „Iru sur viajn ĉerkojn — brulŝipojn, iru kaj pereu ĝis la lasta, pereu por la patrujo”.
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
Iu kuris al ni tra malplenaj ĉambroj.
— Eksterordinara aldono de „Kurjero” kriegis gazetportisto, tenante en la manoj ankoraŭ malsekajn paperojn.
„Konstitucio estas decidita, oni ankoraŭ konsiliĝas pri ĝi, sed baldaŭ ĝi estos publikigita”.
Jen — tiu ĉi skuanta sciigo, sciigo nur antaŭproklamita! Ĉiu alkroĉiĝis per la okuloj al tiuj ankoraŭ malsekaj literoj, ĉiu trinkis ilin per soifanta koro, sed ĉiu ankoraŭ timis trompon.
La diskutado estis senorda kaj febra, ĉiuj parolis samtempe, kiam subite post unu horo venis nova aldono:
„Manifesto, konstitucio!”
Ni kontrolas en la klare lumigita redakcio; tie regas jam ĝoja bruo, krioj, homoj ebriaj de ĝojo estas senkonsciaj.
— Vere, vere! — jesigas ĉiuj.
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
Ni restis nur duope, sonoris jam kvara horo de mateno, kiam ni eliris sur Krakowskie.
La urbo dormis. La stratoj kuŝis sub polva vualo de matenruĝo, la steloj brilis nebule, malplenaj trotoaroj kuŝis, kiel dormantaj serpentoj, en neniu fenestro estis lumo, profunda silento de dormantaj ŝtonoj, arboj kliniĝantaj en dorma senordo, sur la anguloj de stratoj brilis bajonetoj kaj grizaj lacaj figuroj de soldatoj alpremiĝis al muroj.
