La striko ankaŭ daŭras, fervojoj haltis, mankas jam pano, mankas mono, mizero disvastiĝas kun terura rapideco, sed la popolo elportas ĝin kun stoika heroeco.
Ekspozicioj de magazenoj estas ja ne fermitaj, tra spegulaj vitroj brilas multekostaj ŝtofoj, ridas insulte oro, allogas amaso da frandaĵoj, logas riĉaĵoj kaj la popolo malsata, mizera apenaŭ trenanta la piedojn preterpasas indiferente kaj fiere senrabe, senperforte!
Efektive tio estas heroa nobleco kaj sankta pacienco!
Neforgesebla, sankta tago de heroeco.
Eksilentis pafadoj, soldatoj preskaŭ malaperis sur stratoj. En solena trankvilo de dimanĉo eksonis sonoriloj de ĉiuj preĝejoj.
Eliris procesio el la katedrala preĝejo de S-ta Joanno.
Maro da homoj malrapide elverŝiĝis sur la straton Krakowskie, amarantaj standardoj balanciĝis super densa ondo da kapoj, leviĝis de ĉiuj flankoj, kaj de ĉiuj apudaj stratoj flugis agloj kaj flirtis flagoj.
Antaŭ la monumento de Mickiewicz estis unuaj paroloj.
Ekregas silento, oni aŭdas nur ĝojajn plorojn kaj flirtadon de standardoj, orkestro komencas ludi kaj subite el ĉiuj koroj elŝiriĝas kanto-uragano, kanto-preĝo:
„Dio, kiu Polujon…”
Tricent miloj kantas ĝin per unu ĉielfluga voĉo de entuziasmo.
