Ĉiumomente oni renkontas malamikajn okulojn, la vizaĝoj kuntiriĝas, la dorsoj altiĝas, la koroj batas pli rapide kaj longe silentigata krio elŝiriĝas el la brusto, sed tuj la popolamaso ree iras, ondiĝas, fluas, ĉiam pli silenta, ĉiam pli malĝoja.
Horoj trenas sin malrapide kaj peze, kiel jarcentoj, kvazaŭ tiu ĉi tago intencus neniam finiĝi.
Kaj sciigoj alvenas de nenie!…
Timigaj rakontoj svarmas, kiel korvoj, ĉikanoj multiĝas, malkvieto kreskas.
Ŝajne, ke la delegitoj estas mortpafitaj, ŝajne, ke estas proklamita stato sieĝa, ŝajne, ke la prusoj estas pretaj enpaŝi, ŝajne la arestadoj daŭras senfine. Milo da „ŝajnoj”, ĉiam pli timigaj kreskas en lavangon kaj superverŝas, kaj estas jam neeble spiri, sed plej terure — ke ĉi ĉio estas ebla!…
Malfacile estas resti hejme…
Ĉiuj kafejoj estas fermitaj…
Ni ree iras sur straton, krepusko jam falis, popolamaso sur la strato Krakowskie estas tiel densa, ke oni devas sin trapuŝi tra ĝi, patroloj ankoraŭ ne aperis.
Estis ankoraŭ pli malĝoje kaj malagrable ol dum la tago.
Ĉiuj estas en atendada febro, novaĵoj flugas, kiel fulmoj, proklamacioj iras el manoj al manoj, nerva ekscito kreskas, maltrankvilo trapenetras ĉe ĉiu pli laŭta ekkrio, ĉe ĉiu frapo de pordo, la popolomaso haltas senkonscie, premiĝas al domoj, ĉirkaŭrigardis kun timo kaj subaŭskultas — ĉar ŝajnas, ke de la limoj de l’ urbo alkuras tondroj de kanonoj, ke ia krio, krio de mortigataj fluas tra mallumoj, plendas…
