mia bedaŭro, ĉar li iris ankaŭ, kiel la semo en la vento, sen scii kien kaj kun timo de la tero kiu atendis ŝin.
Sendebe, estis ŝi de pasia karaktero: el sia timideco triumfis kelkfoje la decido trudata de la neripareble aĵoj. Pentis ŝi aliajn fojojn ĉar ŝi ne englutis venenon.
— Kvankam mi ne amas vin kiel vi volas —ŝi diris—, ĉu vi ĉesos esti por mi la viro kiu eltiris min el la nesperteco por liveri min al la misfortuno? Kiel mi povos forgesi la rolon kiun vi ludis en mia vivo? Kiel vi povos pagi al mi kion vi al mi ŝuldas? Ne estos enamiĝinta kamparaninojn en la gastigejo nek farante ke mi deziregu vian apogon por forlasi mi poste. Sed se tio ĉi estas kion vi pensas, ne iri malproksime de Bogoto, ĉar vi jam konas min. Vi respondecos!
—Kaj ĉu vi scias ke mi estas ridinde malriĉa?
—Tro multe oni ripetis ĝin al mi kiam vi vizitadis min. La protekto kiun mi nun petas al vi ne estas tiu de via mono, sed tiu de via koro.
—Kial vi petegas al mi kion mi hastis oferti al vi spontanee? Por vi mi lasis ĉion, kaj lanĉis min al la aventuro, tiajn ajn estus la rezultoj. Sed ĉu vi havos kuraĝon suferi kaj kunfidi?
—Ĉu mi ne faris por vi ĉiujn oferojn?
Sed vi timas Kasanaron.
—Mi timas ĝin por vi.
—La malfavoro estas unu sola kaj ni estos du!
Tia estas la diálogo kiunni havis en la donaco de Vilavicencio la nokton kiam ni atendis la ĉefon de la Ĝendarmaro. Esti tiu ĉi ulaĉo duonblankhara kaj kompakta, kakivestita, de nedreseblaj lipharoj, kaj brandema mieno.
—Sanon, sinjoro —diris mi al li malestime kiam li apogis sian sabron en la sojlo.
—Ho, poeto!, Tiu ĉi knabino estas inda fratino de la muzoj! Ne estu egoisma kunla amikoj!
Kaj ĵetis haladzon de etanolo en mia vizaĝo.
Frotante sin al la korpo de Alicia kiam li lokis sin en la benko, li spiregaĉis, prenante ŝin de la pugnoj:
—Kia bela junulino! Ĉu vi jam ne memoras pri mi? Mi estas Gámez Roca, la generalo Gámez Roca! Kiam vi estis malgranda mi ofte sidigis vin sur miaj genuoj.
Kaj klopodis sidigi ŝin denove.
Alicia, ŝanĝiĝinte, esploris:
—Insolenta, insolente! —kaj puŝis lin for.
—Kion vi volas? —mi gruntis, fermanta la pordojn. Kaj mi degradis li per kraĉaĵo.
—Poeto, kio estas tio? Ĉu vi respondas tiel al la nobleco de tiu kiu ne volas ĵeti vin en la malliberejon?
