ĉevalojn. Antaŭ la rustika pordo de la enirejo, kie sunumis sin beja ĉevalo***, ekkriis sinjoro Rafo, ekstaranta sur la piedingoj:
—Laŭdata estu Dio!
—... Kaj lia sanktega patrino —respondisvoĉo de virino.
—Ĉu ne estas kiu venu fortimigi la hundojn?
—Jam tuj.***
—Ĉu la infanino Griselda?
—En la canno***.
Kontentaj ni observis la purecon de la korto, plena je caracuchos[1]***, imorteloj, nerioj, papavetoj kaj aliaj plantoj de la tropiko. Ĉirkaŭ la horto donis refreŝigon la platanujaroj, de susuraj kaj rompitaj folioj, ene de la barilo de bambuo kiu protektis la loĝejon, sur kies firsto elmontris siajn bel-brilon pavo.
Fine, kaduka mulatino ekvidiĝis ĉe la pordo de la kuirejo, sekiganta la manojn per la rando de la subjupo.
—Huŝ, tju! —li iris, ĵetante ŝelon al la kokinoj kiuj gratadis la bedon—. Eniru, ke la infanino Griselda banas sin. La hundoj ne mordas, ili jam mordis!
Kaj li reiris al siaj taskoj.
Sen atestantoj, ni okupis la ĉambro kiu taŭgus kiel salono, kie ne estis alia ilaro ol du hamakoj***, unu rosto-krado, du benketoj, tri kofroj kaj unu kudro-maŝino «Singer». Alicia, sufokita, balanciĝis troigante la lacecon, kiam eniris la infanino Griselda, nudpieda, kun la bankostumo*** sub la brako, la kombilo en la har-flanko kaj la sap-brikoj en duonkalabaso.
Pardonu vi —ni diris al ŝi.
—Vi havas je viaj ordonoj la domaĉon*** kaj la personon. Ho! Ĉu ankaŭ venis Don Rafaelo? Kion li faras en la ramaa***?
Kaj elirante el la korto , diris al li familie***:
Ventokapa, ĉu vi forgesis denove la kajeron***? Mi tigriniĝis*** kontaŭ vi. Ne diru al mi tion***, ĉar ni kverlos.
Estis ŝi hembra*** brunhaŭta kaj fortika, nek alta nek malalta kun diketa*** vizaĝo kaj simpatiaj okuloj. Ŝi ridis montranta la larĝajn kaj albisimos*** dentojn, dum ŝia hacendosa*** mano eĉprimia*** la gutantajn hararojn sur la elbroĉita corpinno***. Returnante** al ni demandis:
—Ĉu oni jam aloortis al vi kafon?
—Vi vane molestiĝas***...
—Tiana, Bastina, kio okazis?
Kaj sidinte en la chinchorro*** apud Alicia, demandis al ŝi ĉu la diamantoj de ŝiaj orelringoj*** estis "laŭleĝaj"*** kaj ĉu ŝi havis aliajn por vendi.
—Sinjorino, se vi ŝatas ilin...
—Mi ŝanĝas ilin kontraŭ*** maŝino.
—Ĉiam lerta*** por la negocoj —galanteo*** Don Rodolfo.
- ↑ . Plumeria alba
