—Naa![1] Okazas ke ni kolektiĝas por forlasi la teron.
Kaj per varma akcento li referis, ke Barrera venis por preni homojn por la kaŭĉukejoj en Viĉado[2].
—Tio estas ŝanco por plibonigo: ili donas manĝaĵon kaj kvin pesojn po tago. Mi tiel diris al Franco
—Kaj kiu Barrera estas la engaĝisto? —demandis don Rafo.
—Narciso Barrera, kiu alportis varojn kaj "ormonerojn" por doni kaj gastigi.
—Ĉu vi kredas tiun rakonton?
—Silentu, don Rafo. Ne senkuraĝigu Fidelon! Li jam proponis antaŭan monon, sed li ne decidis forlasi tiun malordigon! Li pli ŝatas la bovinojn ol la edzinon! Kaj ni estas kristianiĝis en Pore, ĉar ni estis nur militiste edziĝintaj.
Alicia, rigardante min de flanko, ridis.
—Infanino Griselda, tiu vojaĝo povas rezultigi kontraŭaĵon.
—Don Rafo, tiu kiu ne riskas, tiu ne sukcesas. Diru al mi, ĉu estas valoro en la engaĝo, kiu entuziasmigis ĉiujn. Ĉar tie en la hato*** ne restos homoj. La maljunulo devis peti ilin, por ke ili helpu fini la brutan laboron. Neniu volas fari ion! Kaj ili havas joropo-vesperojn!... Sed supozu: estas Clara tie... Mi malpermesis al Fidel resti tie, kaj li ne obeas min. Li foriris de lundo. Mi atendas lin morgaŭ.
—Ĉu vi diras, ke Barrera alportis multon da varoj? Kaj ĉu li donas ilin malmultekostaj?
—Jes, don Rafo. Ne valoras malfermi viajn monujojn. Ĉiuj jam aĉetis. Ĉu li alportis la kajerojn de la moj*** kiam mi plej bezonis ilin? Mi devas kunporti bonan vestaĵon.
—Mi kunportas unu por vi.
—Dio vin rekompencu!
—La maljunulino Sebastiana, plensulka kiel seka figo, kun griza kapo kaj tremantaj brakoj, alportis al ni maldolĉan kafotasetojn, kiujn nek Alicia nek mi povis trinki, kaj kiujn don Rafo gustumis verŝante ilin en la taseton. Infanino Griselda rapide alportis malhelan mielon, kiun ŝi elprenis el karafo, por dolĉigi la trinkaĵon.
—Multan dankon, sinjorino.
—Kaj ĉi tiu bela junulino estas via edzino? Ĉu vi estas la bofilo de don Rafo?
—Tiel mi sentas min.
—Ĉu vi ankaŭ estas "tolimanoj"?
—Mi estas el tiu provinco; Alicia, bogotana.
—Ŝajnas, ke vi iras al iu joropo, laŭ via aspekto. Kian belan vestaĵon kaj bonajn ŝuojn vi havas! Ĉu vi mem kudris tiun veston?
—Ne, sinjorino, sed mi komprenas iom pri kudrado. Mi pasigis tri jarojn en lernejo, partoprenante en la lecionoj.
