Sed la viro estas obstina[1], kaj la virino lin timas ekde tio, kio okazis en Araŭka. Oni flustris al ŝi, ke la kapitano ŝin persekutis, kaj li surprizis ŝin: du ponardbatojn sufiĉis!
En tiu momento, interrompante nian konversacion[2], avancis en vivo-plena triopo Alicia, la infanino Griselda, kaj eleganta viro, kun altaj botoj, blanka vesto, kaj griza feltoĉapelo.
—Jen estas don Barrera. Ĉu vi ne volis koni lin?
—«Sinjoro», li eksklamis kliniĝante: «duobla feliĉo estas mia, kiu senkonscience metas min antaŭ al la piedoj de edzo, tiel digna de sia bela edzino».
Kaj sen atendi alian klarigon, li kisis la manon de Alicia antaŭ miaj okuloj. Poste prenante mian manon, li aldonis kun flataĵo: «Estu la dekstra mano laŭdata, kiu skulptis tiel belajn strofojn. Donacoj al mia spirito ili estis en Brazilo, kaj ili kaŭzis en mi korsopiron de mia neesta lando, ĉar estas la privilegio de poetoj kateni al la koro de la patrujo siajn disajn filojn kaj fari el ili subulojn en fremdaj landoj. Mi estis postulema al la sorto, sed mi neniam ambiciis la honoron deklari al vi persone mian sinceran admiron».
Kvankam mi estis atentigita kontraŭ tiu viro, mi konfesas, ke mi sentis min tuŝita de lia flatado, kaj ke liaj vortoj mildigis la malĝojon, kiun kaŭzis lia ĝentileco kun mia bela konkubino.
Li petis pardonon pro la eniro kun kampaj botoj, kaj, kaj post informiĝi pri la sano de la domestro, li petegis min akcepti glason da viskio. Mi jam rimarkis, ke infanino Griselda portis la botelon en siaj manoj.
Kiam Sebastiana metis la glasetojn sur la breto kaj la viro sin klinis por ilin plenigi, li rimarkis, ke li portas belan revolveron sur sia zono, kaj ke la botelo ne estas plena.
Alicia, rigardante min, rifuzis drinki.
—Alian glaseton, sinjorino. Vi jam konvinkiĝis, ke ĝi estas milda trinkaĵo.
—Kiel! mi diris kun mishumora frunto. Ĉu vi ankaŭ trinkis?
—Tiel insiste petis sinjoro Barrera... Kaj li donacis al mi tiun parfuma botelon, ŝi aldonis, elprenante ĝin el la korbeto, kie ŝi kaŝis ĝin.
—Bagatela donaco. Pardonu, mi portis ĝin speciale…
—Sed ne por mia edzino. Eble por la knabino Griselda! Ĉu vi jam konis unu la alian?
Tute ne, sinjoro Cova: la feliĉo estis malamika al mi.
Alicia kaj la knabino Griselda ruĝiĝis.
