virinoj spicigis la vespermanĝon kaj donis al Alicia bakaĵon de herboj por mildigi ŝian febron.
Tie ni restis dum unu semajno.
La servisto kiun mi sendis al Bogoto serĉe La skandalo ardis, vivigita*** per la murmurado de la misamikoj***[1]. Oni komentadis nian fuĝon kaj la ĵurnaloj profit-uzis la pelmelon. La letero de la amiko al kiu mi direktis min petante sian intervenon, havis tiun ĉi finon: «Oni kaptos vin! Ne restas al vi plia rifuĝo ol Kasanaro. Kiu povus imagi ke homo kiel vi serĉu la dezerton?».
Tiun saman posttagmezon Alicia avertis min ke oni prenis nin kiel suspektemajn gastojn. La dommastrino demandis al ŝi ĉu ni estas gefratoj, geedzoj, aŭ simplaj geamikoj, kaj instigis ŝin per flataĵoj por ke ŝi montru ŝin kelkajn el la moneroj kiujn faris, kaze ke ni fabrikus ilin, «pri kio estis nenio malbona pro la streĉiteco de la situacio». La venontan tagon ni ekiris ĉe la mateniĝo.
—Ĉu vi ne kredas, Alicia, ke ni fuĝas de fantomo kiu havas povon kiun ni mem atribuas? Ĉu ne estus pli bone returni?
—Tiom vi alparolas min pri tio, ke mi konvinkiĝas pri tio ke mi lacigas vin! Pro kio alportis min kun vi? Ĉar la ideo venis de vi! Foriru, lasu min! NekvinekKasanaro
Kaj ŝi denove ekploris.
La penso pri tio ke la kompatinda sentus sin senhelpa. Movis min al malĝojo, ĉar malkaŝiĝis al mi la origino de ŝia malsukceso. Oni volis edzinigi ŝin al maljuna bienarposedanto en la tagoj kiam ŝi konis min. Ŝi enamiĝis, kiel nepubera, al kuzo sia, palaĉa kaj febla kun kiu ŝi sekrete engaĝiĝis; poste aperis mi, kaj alarmita la maljunulĉo pro la risko ke la kuzo ŝtelu la ĉasitaĵon, multobligis la multekostajn donacojn kaj mallarĝiĝas la sieĝon, kun la helpo de entuziasma parencaro. Tiam, Alicia, serĉanta la liberiĝon, lanĉis sin en miajn brakojn.
Sed la danĝero ne estis pasinta,: la maljunulo, spite de ĉio, volis edziĝi al ŝi.
—Lasu min! —Ripetis ŝi, ĵetante sin el la ĉevalo—. De vi mi volas nenion! Mi iros piede , serĉi en tiuj ĉi vojoj karitatan animon! Mizer-kora, nenion mi volas de vi!
Mi, kiu jam vivis sufiĉe por scii ke ne estas saĝe respondi al kolera virino, restis muta, agrese muta, dum ŝi, sida sur la gazono, per temanta mano deŝiris plenmanojn de herbo.
—Alicia, tio ĉi pruvas al mi ke vi neniam amis min.
- ↑ Difino de malquerientes
