kontraŭakuzo! Bonega taktiko, sed uzu ĝin kun iu alia, ne kun mi. Mi certe ne malŝparus tempon por forpuŝi vian akuzon. Nuntempe pri vi temas, ne pri mi. Jes, jes, karulino kara, do vi volas, mi forgesu pri vi, dum mi baraktas por min mem senkulpigi! Nu, Anjo, lasu miajn aferojn flanken. Ĉu aŭ ĉu ne vi havas kunulon ĉi tie?”
„Kial mi respondu?” ŝi diris. „Vi ja decidis mem. Vi estas ĉioscia — vi kaj Dio!”
„Alia taktiko. Ofendiĝemo. Kio sekvos tion? Mankas nur nervokrizo kaj sveno. Daŭrigu, daŭrigu. Uzu ĉiun artifikon laŭvice — kaj poste ni povos paroli racie.”
Ŝi tute silentis, Ni ambaŭ paŝis al la kafejo. Mute ni eniris. Dum la manĝo mi alrigardis ŝin esplore, sed ŝi evitis mian rigardon. Post iom da tempo ŝi rompis la silenton. „Vik,” ŝi diris.
Mi ne respondis.
„Vik,” ŝi ripetis, „mi petas pardonon, sed ne kulpas mi sola. Mi tre ŝatas vin kaj......”
„Ŝatas?!”
Momenton ŝi rigardis min senmove; poste ŝi mordetis la lipojn kaj hezite etendis la manon por tuŝi mian.
„Vik,” ŝi diris mallaŭte. „Ni ne kverelu — mi vin petas. Atendu, ĝis mi klarigos. Komprenu, karulo, ke
ĝis nuna momento vi ne donis al mi la eblon klarigi. Tuj kiam ni renkontiĝis, vi komencis riproĉi min. Mi ja intencis diri al vi ĉion. Milfoje antaŭ via veno mi pripensis la aferon. — Pripensis kiel sciigi vin sen vundi vin, ĉar
mi ja alte taksas vian amikecon. Ne rigardu min tiel, mi ja parolas sincere. Nu, Vik, ne koleriĝu. Estas ja io, sed
ne iu. Almenaŭ, ne en la senco kiun vi aludis. Mi kunvivas kun neniu. Sed...... sed mi enamiĝis. Jes, Vik, tute
kaj komplete. Tion mi ne povis eviti. Li estas bonulo kaj tute ortodoksa, eĉ mallarĝmensa. Kaj estas multaj kva-
111
