esperi, ke vi volus tion fari. Vi ja estus tiom ŝokita!”
„Sed diru! Pri kio temas?”
„Mi ne povas diri. Vi elĵetus min tuj, kaj mi ne rajtus plendi kontraŭ tio. Kredu min, sinjorino, mi estas la plej malfeliĉa homo sub la suno. Sed mi meritas mian sorton.”
La dommastrino rigardis lin kompateme. „Diru al mi, pri kio temas, kaj mi penos helpi al vi.”
Alec rigardis ŝin duonespere, atendis iomete kaj fine diris:
„Kiam mi enkondukis s-inon Nicol, mi mensogis al vi. Ŝi...... ŝi...... ne estas mia edzino.” Li paŭzis, por ke la ŝokita dommastrino alkutimiĝu al la sciigo, kaj pludiris: „Sed hodiaŭ mia vera edzino sciigis min perletere, ke ŝi venos ĉi tien. Kiam ŝi eltrovos, ke mi loĝis ĉi tie kun alia virino, ŝi tuj forlasos min.”
La dommastrino restis senvorte. sed post iom da tempo ŝi diris:
„Vi faris tre grandan pekon, sed la Bona Libro ankaŭ instruas pardoni al tiu, kiu sincere pentas pri malbonfaro. Do estu trankvila. Mi diros nenion, kaj mi esperas, ke ĉi tio instruos al vi dece konduti en la estonteco.”
Alec dankis ŝin tre kore, kaj lia vizaĝo heliĝis. Lia ,edzino’ kunloĝis kun li dum kelkaj tagoj.
Ĉe la fino de la foiro la dommastrino pagigis al Alec multe pli ol li atendis por la loĝado, kaj li asertis, ke ŝi trompis lin. Li ne volis pagi la sumon, kiu estis ja ekscesa, kaj ili amare kverelis. Nu, Alec devis pagi; sed la kverelo daŭris, ĝis li foriris. La dommastrino sekvis lin ĝis la perono kaj insultis lin. Alec staris sur la trotuaro kun la valizo en mano kaj, sin turnante al ŝi, li kriis:
„Mi neniam revenos al via domo, kaj mi ĝojas, ke mi ne venigis al vi la veran s-inon Nicol!”
La dommastrino preskaŭ svenis.
121
