mi ne decidu pri iu el la tri postenoj ĝis post bona esploro.
Tiun saman posttagmezon mi iris al la lerna kurso de la brosfirmo. La lernejo estis sufiĉe granda kontoro. La vendistoj de la firmo kaj kelkaj lernantoj sidis en la ĉambro. Sur la muro pendis karto kun diknigra zigzaga streko. Mi sidiĝis sur seĝo iom flanke. Neniu priatentis min.
Babelo da voĉoj muĝis en la ĉambro, kaj preskaŭ ĉiuj interparolis laŭte. La plimulto de la vendistoj estis junaj, sed troviĝis kelkaj mezaĝuloj, kiuj ĝenerale ne estis tiel babilemaj kaj entuziasmaj kiel aliaj. Ŝajne ĉiuj konis unu la alian kaj nomis sin reciproke per antaŭnomo aŭ kromnomo. En la Babelo aŭdiĝis apartaj laŭtaj frazoj kaj frazeroj.
„He, Terry, kiom vi vendis hodiaŭ, vi malbenita mensogulo?”
„Mi vendis tiom, ke mi…”
„Fermu la buŝaĉon, ni ne kredus, se vi ĵurus je viaj gepatroj.”
Kaj plenda voĉo aŭdiĝis:
......... tiu damnita kvartalo! Kiel oni povas enspezi, kiam ĉiu dua virino volas elŝuldiĝi en la litĉambro? Hodiaŭ......”
„Jes, estas vere,” pepe interrompis viro preskaŭ nanstatura. „Ĉu vi scias, ke la karbovendisto hieraŭ vespere iris laŭ la stratoj alkroĉita al sia ĉevalo por ne fali...... Jes, kredu min, ĝi estas vera...... Plene elĉerpita li estis, kaj li streĉtone kriadis per malforta voĉo: Karbo kontraŭ mono! Karbo kontraŭ mono!”
Ĉiuj ridis. Aŭdiĝis alia voĉo:
„Ba! Vi ne povus eĉ vendi kojonojn al eŭnuko.”
21
