Ni atingis la butikon. Mi atendis flanke, kaj Liza eniris, preta ludi sian rolon. En la butiko ŝi aĉetis ŝnuron. Ŝi babilis dume al la butikisto dirante, ke ŝi estas vizitantino, kaj ke ŝi bezonas la ŝnuron por ligi sian kofron, ĉar ŝi forlasos la insulon per la proksima ŝipo. Konversacie ŝi daŭrigis iomete, kaj jen ŝi kvazaŭ hazarde rimarkis kuirilon en la butiko. „Kio estas tio?” ŝi demandis. La butikisto tuj montris ĝin al ŝi kaj vendocele klarigis ĉion pri ĝi. Liza pacience aŭskultis. Poste ŝi diris:
„Ĝi ja ŝajnas bona utilaĵo, tre helpa ĉe kuirado, ĉu ne?”
„Ho jes! Nur pensu pri la ŝparo de tempo kaj gaso kaj la bona kuirado,” daŭrigis li, varmiĝante ĉe vido de tuja vendo. Liza demandis iom plie kaj diris: „Jes, mi pensas, ke mi aĉetos kaj kunprenos ĝin. Kiom ĝi kostas?"
„Kvardek-kvin ŝilingojn, sinjorino."
„Ĝi estas moderkosta, jes, mi prenos ĝin.”
Kontenta, la butikisto ekiris por alporti kartonan pakskatolon por la kuirilo (kvankam tiu kuirilo tute ne utilus al ni), kaj ĝuste tiam Liza diris: „Kiom da manĝo oni povas kuiri en tiu kuirilo?”
„Sufiĉe por ses personoj,” li respondis.
„Ho domaĝe: mi estas sola. Ĉu vi ne havas malpli grandan?”
„Ne, mi tre bedaŭras, ke mi tute ne havas malgrandan.”
„Hm, kia domaĝo: mi ja ŝatus unu...... Momenton; ĉu mi ne vidis unu malgrandan en la fenestro?” Kaj Liza eliris kaj rigardis en la fenestron. Ŝi revenis kaj diris: „Jes, vi havas unu tie.”
„Ho, tiun ni ne vendas! Ĝi estas nur malnova tipo por montra celo,”
215
