„Sed ĉu vi ne havas alian?" (Mi divenis, ke li havas nur tiun solan.)
„Ne, bedaŭrinde ne.”
„Kiel longe necesus por havigi alian similan?”
„Necesus minimume kvin tagoj.” (La foiro daŭros nur ses tagojn.)
„Mi tre volus vidi tiun malgrandan. Ĉu vi komplezus montri ĝin al mi?” diris Liza.
„Sed tute ne utilas, sinjorino; ni ne vendas ĝin, kaj cetere ĝi estas en malbona stato.”
„Jes, mi komprenas, sed mi volus vidi la diferencon. Ĉu vi komplezus? Mi ne povas decidiĝi pri la granda.”
Post iom da insistado la butikisto kontraŭvole prenis la malgrandan el la fenestro. Kiam Liza ĝin vidis, ŝi diris: „Ho, ĝi tute ne taŭgas — ĝi estas en terura stato: mi prenos la grandan.” (Tio estis dirita por deturni ian suspekton, kiun la butikisto eble ekhavis.)
„Dankon, sinjorino, mi pretigos ĝin por forporto.”
„Ĉu estas granda diferenco inter la prezoj de la du?” demandis Liza, kvazaŭ sencele.
„La malgranda kostus...... hm, — eh — tri...... ne, dudek-kvin ŝilingojn.”
„Tute ne gravas, mi prenos la grandan,” kaj ŝi dume kaŝe kalkulis dudek-kvin ŝilingojn en la mano. (Mi donis al ŝi pretajn monerojn, por ke ŝi povu pagi ekzakte iun ajn prezon ĝis lasta sespenco.) La butikisto sin turnis por trovi la volvmaterialon, kaj Liza tuj metis la dudek-kvin ŝilingojn sur la servtablon, ekkaptis la malgrandan kuirilon kaj, dirante rapide: „Mi decidis aĉeti la malgrandan,” rapidis al la pordo. Surprizite la butikisto balbutis: „Sed, sed, sinjorino, momenton......”
„Ne gravas pri la volvaĵo,” rapide respondis Liza. „Mia aŭtomobilo atendas ekstere!” kaj ŝi forkuris kun
216
