Unu posttagmezon antaŭ la fermo de la foiro mi aŭdis raŭkan, blasfeman voĉon, kiu kriis ion pri ŝtelo de sandviĉoj. Mi vidis la sortdivenistinon kun pugnigitaj manegoj kolere preterpasi. Ŝi estis preskaŭ viraspekta virinego, kun pezaj trajtoj kaj muskoloj kiel profesia luktisto. Mi konis ŝin laŭvide kaj kelkfoje vidis ŝin duonebria. Anne eksplodis de rido.
„Kio estas, Anjo?” mi demandis.
Ŝi ne povis respondi pro senpoviga rido. Tiom ŝi ridis, ke mi ne povis ne ridi akompane, kvankam mi ne sciis pro kio.
„Ha, ha, estas tiel komike!" ŝi diris. „Povra Mary! Ŝi preskaŭ mortas pro timo...... Ŝi ne ŝtelos refoje...... Ha, ha, ha!"
„Sed klarigu, Anjo!”
Anne viŝis la okulojn. „Mary, tiu naiva knabino, kiu laboras ĉe la meblostando, eniris la budon de la sorĉistino por ekkoni sian estontecon, sed neniu enestis. Vidante du sandviĉojn tie, ŝi manĝis ilin. Nun ŝi preskaŭ mortas pro teruro, ĉar ŝi timas, ke la sorĉistino eltrovos la ŝtelinton per konsulto de sia kristalglobo. Kompatinda naivulino!"
Iun tagon mi parolis kun Mark, kiam Bert venis kaj diris:
„Via konkuranto uzas aĉan taktikon kontraŭ vi. Li parolas publike kontraŭ via kuirilo.”
„Kiu?” mi demandis.
„Premo, kiu 'sponas la prem-kuirilon.”
Mi iris rekte al la stando de la premkuiriloj. Mi ne sciis, ke la malbonfama Premo estas en la foiro, nek atentis, ke la nomo super la stando estis „PREMO COOKER CO.” Mi bolis interne.
Premo estis eksponanta; apud li staris aliulo. Mi kaŝis
65
5 Kredu min, sinjorino!
