Ridete, en lando lazura sen fino;
Ĉar estis ŝi kvazaŭ de l’ akvoj diino:
Ŝin trenis kolomboj, delfen’, sur profundo,
Kristalaj palacoj atendis sur fundo,
En nokto malluma de luno la kronoj —
Kaj mi obeema al ĉiaj ordonoj.
Ŝi eble ne estas anĝelo ĉiela,
Foj’ pensis mi tutan da horo duonon!
La kulpon forlavis konfeso fidela.
Aŭskultu! — Jen antaŭ preĝejo la Tella
Unua ŝi saltis petole sur ŝtonon,
Kaj laŭte » mi amas « ekaŭdis mi sonon,
Kaj ŝi min resendis sur lagon la helan,
Per blanka la brusto puŝinte boaton;
Kaj mi — ĉu konscii mi povis la staton!
Ĉu prenos anĝeloj min loĝon ĉielan,
Ĉu tondraj de l’ lago forglutos min ondoj,
Ĉu bruston disŝiros ridetoj-respondoj?
Ĉu kora akviĝas glaci’ varmigite,
Ĉu prenas l’animo flugilojn subite,
Aŭ tuta ĝin ora anĝela eniras?
Aŭ plena da ridoj ĝi nun aŭ sopiras?
Surflugis la koron potencoj aŭ sopiras?
Surflugis la koron potencoj la sentaj,
Kiel nub’ da kolomboj, ektrinki kontentaj
La larmojn en bano por plumoj arĝentaj,
Kaj puraj disfluhis ĉielan la straton;
Kaj jen — ŝi alvokis kun mi la boaton.
Ŝin aŭdis, ekvidis boat’, el lazuro
Al ŝi tuj alflugis ĝi mem en la kuro.
