Sub muro el rokoj, arbara sub krono,
Jen staras trankvila, en plen’ de koloroj,
La Tella kapel’. Tie estas sur ondo
La sojl’, kie buŝoj unue per sono
Konfesis, ke longe sin amas la koroj.
Sub tiu ĉi sojlo, sur akvaj speguloj,
De pinoj balancaj, de rokoj makuloj
Pentriĝas; ĉi tie, kun si parolante,
Fiksitajn en akvon okulojn ni tenis;
Ruliĝas sub sojlo la akvo konstante
Per ond’ moviĝema kaj tiel petola,
Ke ĝi niajn akvajn figurojn ekprenis,
Kaj ilin per manoj al si proksimigis,
Dum sole esprimo nin ligis parola.
Ho ondo! freneza kaj tiel petola!
Ke eĉ niajn buŝojn ĝi ankaŭ kunligis,
Dum ja ni ligitaj per kor’ estis sola.
La ond’ moviĝema, radia la ondo,
Nin ĉirkaŭpreninte per unu lumrondo,
Anĝelojn du kvazaŭ ĝi miksis, ŝancela;
Pensante — dolor’ min turmentas kruela.
Ho! ond’ nefidela! — ond’, tiel fidela!
Min foje kondukis l’anĝelo radia
Tra helaj herbejoj al groto glacia.
Ŝin tie blankigis marmor’-ilumino;
Kaj frost’ sur la frunto de l’hela reĝino
Ekkovris kamprozojn per perloj malvarmaj.
L’arkaĵo ploradis per larmoj tre grandaj,
Kej falis helegaj, la silfoj, la larmaj,
