Ŝin blankan, modestan, per gutoj rubandaj.
Kiam laŭta fariĝis murploro la ĝema,
Ŝi tuta sin kovris per vest’ enviema,
Kaj ĉion ekperdis l’okulo sciema.
Kaj manojn ŝi metis ankoraŭ krucitajn
Sur la alabastrojn videblajn, kovritajn.
Dum tiel ŝi staris sen mov’, en trankvilo,
Ĉirkaŭe ludadis ĉielarka mirbrilo;
Mi tiam komencis ŝin preĝi per pia
Ave Maria!…
Kiel blanka la rozo, disvolvo en sia,
Rozaĵon ekmontras el brust’ malfermita,
Tia ruĝo eliris el vang’ de l’ benita;
Kaj jen ŝi la kapon forturnis, medita,
Kaj fingron ekmetis kristalaj al muroj,
Kiele la nomon amatan skribante,
Aŭ kiel enpensa pri sentaj lazuroj;
Kaj fine ŝi diris, al mi turniĝante:
Mi eble foriros por am’ al infero,
Kaj ien malvarmojn inferajn gvidita,
Mi estos kristalajn glaciojn premita,
Kiel ĉi-veziket’ el ĉielarko, aero…
Sed, se turmentiĝas, ŝi diris, en vero,
Heleco kreita de l’suna radio,
Ĝi, kiun frostigas, mortigas glacio,
Sopir’ liberigos el prem’ ĝin glacia —
Ave Maria!…
Ekiros ni kune sur neĝajn la kronojn!
Ekiros ni kune al pinaj arbaroj,
Ekiros ni kie sonoras brutaroj!
Ĉielarkajn sin kie vestigas en zonojn
