Aŭ kiel trinkanta kolomb’ el rivero,
Al cielo flugadis okulo per klara.
Ŝi iris dormema, per paŝo erara,
Kaj dronis, lertecon perdinte hirundan,
Pri la senkulpeco — mediton profundan.
Vidante ŝin tia, por min ekdefendi,
Mi diris: Amata! vi devas, pro Dio,
Ĉion kore pardoni al mi, kaj ne plendi;
La kulpo de ĉio jen estas lilio.
Hieraŭ en fonto vi lavis, sentima,
Sur hela herbejo vizaĝon kaj kolon;
Kaj post vi atendis — jen simpla, proksima,
Kiel serva knabino, tenanta la tolon,
Lilio la blanka, kun hela la mano;
Ĝi vian eliron atendis el bano.
Vidante vin ambaŭ, la blankajn, en paro,
Mi pensis, ke sonĝas mi pri l’ anĝelaro;
Kaj tremi komencis kaj tremis mi tŭta;
Kaj unu folieton tuseto kubuta
Ekmovis; ĉi tiu aliajn tuŝetis,
Brueto fariĝis — la fonton vi ĵetis,
Kaj kuris rapide vi for, timigita;
La brusto ekpuŝis je flora la branĉo.
Kaj estis lilia trunketo rompita,
Kaj falis la floro de via brust’-tranĉo,
Survenis min palan medita pensado
Pri flora rompeblo, vigleco la via;
Hieraŭ matene do, sub la kaskado,
Ne mi estis kulpa. sed kulpo lilia.
