Ŝi flamis kiele fumilo de mirho, —
Ke mem ŝi ne scias pri flam’, estis vida;
Profunda fariĝis l’okula safiro,
Kaj l’ond’ de blankeco sur brust’ pli rapida.
Kaj fajra de brulaj tempioj influo
Minacis cejanojn per velko en fruo.
Kiel al la patrino en plend’ ia penta,
Ŝi plendis al aro de steloj silenta.
Kiam dormi foriras la luno arĝenta,
Kiam spiras la floroj al amo ekscite,
Ŝi proprajn la pensojn aŭskultis medite.
Ĉu ie, amata, vi kun malespero
Al diaj anĝeloj nun plendos malĝoje?
Kaj diras plendanta kun plor’, en sincero,
Ke ruĝa fulmtondra venteg’ estis foje,
Kaj groto malhela, sub nokta vualo;
En grot’ el kaskadoj kurten’ de kristalo;
Ke estis timeg’, en mallumo, mistera,
Kaj kune forgeso de Dia la puno;
Kaj plendo, de puraj la nimfoj, subtera,
Ke tie nin solajn foriris la suno,
Kaj trovis kun fajra vizaĝ’ en komuno;
Kaj vekis de birdoj babilo nin kanta —
Ĉu diras vi tion ? Kiele plendanta!
Ne diru ĝin al la anĝeloj! radia!
Ĉar ĉu brilianta larmeto la via
A1 unu el ili de flam’ estos brulo.
Ĉar mi, se mi ankaŭ anĝel’ estus pura
Kun frunt’ radianta sur helo lazura,
Kaj estus de tuta senfin’ posedulo,
