Kiel ion anonci tuj devus la stelo,
Pri io kvieta paroli el ĉielo,
Kun floroj, folioj kaj ar’ najtingala.
Moment’ estas kiam, kun arko arĝenta,
La ringo Diana eliras la pala:
Ekĝemas la najtingalaro silenta,
Sur arboj folioj ekzumas en ĥoroj,
Kaj vitran ekĝemon la fontoj eldonas,
En tia momento ah! ploras du koroj!
Se ion pardoni nur havas, — pardonas
Se ion forgesi — forgesas memoroj;
Kun mia modesta estrin’ en ĉi-horoj
Jam kune en sojloj idiljaj ni sidis,
Jam al ni anĝelajn aferojn konfidis.
Kiele kanteto ĉiela, alaŭda,
El montoj ermita sonil’ estis aŭda.
Ni iru la ĉelon, ekdiris ŝi foje,
L’ermito nin eble kulpsolvos, gajigos,
Al am’ kuraĝigos kaj manojn kunligos.
Dirante, dometon enkuris ŝi ĝoje,
Kaj fermis fenestrajn kovrilojn el pino,
Por sin al rigardo de floroj vuali.
Kaj en la ornam’ de montana virgino
Al mi ŝi elkuris — mi emis ekfali!
Nek iam l’okulo de ŝi tiel hela!
Nek buŝ’ iam estis tiel freŝa kaj bela!
Sur kapo ŝi havis papilion nigran:
Ĝi la alabastrojn gardadas de l’bruno,
Kaj en la duon’ tralumita de l’suno,
Sur frunton ĵetadas flugilan, la nigran
Grand’ombron; kaj sube la rozoj kaŝitaj
