Paĝo:Słowacki - En Svisujo, 1904, Grabowski.pdf/21

Rigardis scieme tra gazon la nigran,
La freŝaj kaj larmaj, duone fermitaj.
Ĉar flankon de l’kor’ ili gardas konstante,
En klin’ papilio eksidis obstina,
Mi estis flugilon disrompi inklina,
Ĝi sidis maldekstra al flank’ kliniĝante.
. . . . . . . . . . . . . . .
Ĉu kredus timigan antaŭsenton ian
L’imag’ da feliĉo la plena, fiera!
El mont’ ekrigardis mi valon sur nian:
La tendo ekŝajnis — jen ĉerko mizera,
Malgranda, silenta; al alto aera:
Ĝarden’ ĉerizuja — malhela tombejo;
Pri ni la kolomboj laŭ ŝajn’ maltrankvilaj,
Pri ni meditanta brutar’ sur herbejo!
Pli blua la akvo, malgaja pli tero;
Najlitaj de l’mort’ la fenestraj kovriloj;
Ĉio kaŭzoj al timo, malgaj’, malespero:
Neniam kvazaŭe jam ni revenontoj!
Mi iris malgaja, tremanta sur montoj:
De rokoj, nub’, lagoj la nigraj renkontoj,
Sur blua glacio el agloj girlando,
Kiel sango la ruĝa subira sunrando,
La dom’ maljunula, per neĝ’ surŝutita,
Sur gardo gradegaj da hundoj par’ brita,
Kruceto, pirola sidejo, sur ĉelo,
Ĉel’, libroj en polvo, la pastro ermita —
Hodiaŭ kiele vidaĵ’ elsonĝita.
Memoras mi nur, ke subira radio
Origis vizaĝon de Kristo per helo,
Sur fingron malvarman de ŝi el glacio
Mi metis la ringon. . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . .